ΚΌΚΚΙΝΟ ΦΕΓΓΆΡΙ

ΚΌΚΚΙΝΟ ΦΕΓΓΆΡΙ

31/1/2018

Γράφω παίζω ζω

ονειρεύομαι,

ελπίζω πιστεύω αγαπώ

αναπνέω

την ύπαρξη σου,

με τα μάτια σε στιγμές

που αγγίζουν, 

ένα αδυσώπητο παρελθόν.

Εσένα όσο μεγαλώνω, 

θα σε σκέφτομαι

και θα σε μπερδεύω

 μέσα μου άγγελε μου.

Μα πάντα θα δακρύζω 

από ευτυχία 

όπως και τώρα,

η ψυχή μου πάντα 

θα γίνεται καλύτερη,

σαν ένα ολόγιομο 

κόκκινο φεγγάρι, 

που περπατά στο δρόμο

του απείρου... 

Σωτήρης Σπηλιώτης

ΜΑΓΙΣΣΑ ΘΕΑ ΖΩΗΣ ΑΝΑΣΑ

Μάγισσα θεά ζωής ανάσα

30/1/2018

Σαν να σαι νερό,

μέσα στα δάχτυλα μου

σε κρατώ πάντα, 

σαν χρυσές σταγόνες.   

Είσαι η κρυφή μου υγρασία 

που ποτίζεις το κορμί,

εσύ λείπεις και ξεφεύγεις

πάντα σε μια άλλη ζωή,  

ψεύτικη και αληθινή. 

Σκέφτομαι να σε φιλήσω, 

μέσα στα όνειρα σου 

να ζήσω 

και να πάρω, 

του ονείρου τα φιλιά. 

Σκέφτομαι να βρω τα μάγια,

αυτά που μου έκανες τα βράδια 

και είναι όλα μαζί σου,

τόσο ερωτικά.  

Όταν είμαι μέσα

 στην δική σου σκέψη, 

όταν σε φιλώ στην μέση,

όταν σου δίνω χάδια

στην κοιλιά.

Να μαι μέσα σου να υποφέρω 

να σε βλέπω και να ξέρω,

ότι είσαι μόνο δική μου

στα αλήθεια  παντοτινά.

Μάγισσα θεά ζωής ανάσα, 

είσαι της ζωής τα κάστρα 

μια συνήθεια μια ελπίδα

που  ζεις κοντά μου,

ψεύτικα κι αληθινά... 
ΠΟΙΗΣΗ ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ
ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΜΑΡΙΑ ΜΗΛΙΩΝΗ

ΔΑΚΡΥΖΕΙ ΑΡΑΓΕ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ

Δακρύζει άραγε ο θάνατος
5/1/2018

Σαν ένα καντήλι καίει η ψυχή μας 

στον κόσμο, στην άκρη ενός μοναστηριού 

μέσα σ ένα απογευματινό μετά το απομεσήμερο. 

Εκεί που οι σκοτεινές γραμμές 

νικούν το φως  της μέρας, περιμένοντας τις  γιορτές

των Χριστουγέννων. 

Χαρά η λύπη στην γέννηση της ελπίδας άγγελε μου,

μέσα σε φθηνές σκέψεις γεννιούνται τα όνειρα. 

Εκεί στις άκριες των σκιών στις άκριες των έρημων δρόμων, 

που παλεύουν σαν προδομένες οι αναπνοές 

ανάμεσα σε στασίδια μιας εκκλησίας, 

που το μοναδικό φως είναι τα λόγια και οι πράξεις

και κάτι κεριά ξεχασμένα που κάνουν τις σκιές να μιλάνε   

πάνω σε ανθισμένα χρυσά αγγελικά στασίδια,

που λάμπουν όταν φιλοξενούν καλές πράξεις 

στο δέντρο της χαράς ή της  απόγνωσης. 

Εσύ μαγεμένος χτυπάς στα ουράνια,

 τα πόδια μέσα στις σκόνες τις θλίψης,

 χειροκροτάς με προσευχές τις κομμένες ψυχές

και απλώνεις τα μάτια πάνω σ αμαρτίες και βρισιές,

 σκορπώντας χρυσόσκονη μέσα σε μαγεμένα όνειρα 

στέλνοντας ακόμη και στον θάνατο ελπίδες 

ότι η ζωές που κλέβει, είχαν τόση ομορφιά

όση και ένα δάκρυ που κυλά, 

μέσα σ ένα ποτάμι ασημένιο.

Δακρύζει άραγε ο θάνατος...

Σαν ένα καντήλι καίει η ψυχή μας 

στον κόσμο, στην άκρη ενός μοναστηριού...  
ΠΟΙΗΣΗ ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ