ΔΑΚΡΥΣΜΕΝΟΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
20 10 2018
Μια φωτιά στα πεζοδρόμια
μέσα στην μεγάλη πόλη,
μια φωτιά εκεί που η σκέψη
περνά δίπλα από μια στάση.
Βλέπεις κάποιους σιωπηλά,
αισθάνεσαι λες δεν είμαι εντάξει
είμαι σαν πίσσα στην φωτιά,
μια λάσπη από την βροχή.
Αισθάνομαι να λιώνω
σε μια άλλη εποχή,
μ ένα δάκρυ στην ψυχή
να τελειώνω.
Θέλω μου λες να παρασυρθώ
σαν σκουπίδι,
μέσ τα λασπόνερα της ασφάλτου
η σαν ένα σπασμένο
χριστουγεννιάτικο στολίδι.
Σαν ένα φτύσιμο στην ζωή
μετά από μια μεγάλη αγάπη,
των ερωτευμένων
σε μισώ σε μισώ...
Θέλω να πετάξω χωρίς φτερά να σκοτωθώ,
μια φωτιά στις ψυχές της κόλασης
να δω,
σε τρελά μυαλά είναι η ζωή
που λούζεται μέσα στην λάσπη του χειμώνα.
Δεν θέλω να θυμάμαι
ξεχνώ τα απατημένα χαμόγελα,
σαν ερμαφρόδιτος ερωτεύομαι
ποιο πολύ τον εαυτό μου.
Κοιτώ γύρω μου,
στήνω αραχνοΰφαντα δίχτυα
να μην περνούν τα κολασμένα
τα προδομένα συναισθήματα
στην ψυχή μου στο κορμί μου,
που ήδη πληγωμένο λιώνει
σε μια κόλαση ζωής.
Αρσενικό και θηλυκό χαϊδεύονται
να απαλύνουν τα προδομένα όνειρα,
μέσα μου μια έκρηξη κόλασης
με κάνει να χαμογελώ πλέον
ανήμπορα μουδιασμένα
δακρυσμένος,
απέναντι στο μέλλον ...
ΠΟΙΗΣΗ ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ
