ΔΑΚΡΥΖΕΙ ΑΡΑΓΕ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ

Δακρύζει άραγε ο θάνατος
5/1/2018

Σαν ένα καντήλι καίει η ψυχή μας 

στον κόσμο, στην άκρη ενός μοναστηριού 

μέσα σ ένα απογευματινό μετά το απομεσήμερο. 

Εκεί που οι σκοτεινές γραμμές 

νικούν το φως  της μέρας, περιμένοντας τις  γιορτές

των Χριστουγέννων. 

Χαρά η λύπη στην γέννηση της ελπίδας άγγελε μου,

μέσα σε φθηνές σκέψεις γεννιούνται τα όνειρα. 

Εκεί στις άκριες των σκιών στις άκριες των έρημων δρόμων, 

που παλεύουν σαν προδομένες οι αναπνοές 

ανάμεσα σε στασίδια μιας εκκλησίας, 

που το μοναδικό φως είναι τα λόγια και οι πράξεις

και κάτι κεριά ξεχασμένα που κάνουν τις σκιές να μιλάνε   

πάνω σε ανθισμένα χρυσά αγγελικά στασίδια,

που λάμπουν όταν φιλοξενούν καλές πράξεις 

στο δέντρο της χαράς ή της  απόγνωσης. 

Εσύ μαγεμένος χτυπάς στα ουράνια,

 τα πόδια μέσα στις σκόνες τις θλίψης,

 χειροκροτάς με προσευχές τις κομμένες ψυχές

και απλώνεις τα μάτια πάνω σ αμαρτίες και βρισιές,

 σκορπώντας χρυσόσκονη μέσα σε μαγεμένα όνειρα 

στέλνοντας ακόμη και στον θάνατο ελπίδες 

ότι η ζωές που κλέβει, είχαν τόση ομορφιά

όση και ένα δάκρυ που κυλά, 

μέσα σ ένα ποτάμι ασημένιο.

Δακρύζει άραγε ο θάνατος...

Σαν ένα καντήλι καίει η ψυχή μας 

στον κόσμο, στην άκρη ενός μοναστηριού...  
ΠΟΙΗΣΗ ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ